บิ๊กแบนด์ (Big Band)
บิ๊กแบนด์ (Big Band)
โดยคำนิยามอย่างกว้างๆ บิ๊กแบนด์ ในวงการแจ๊ส หมายถึงวงดนตรีที่มีนักดนตรีตั้งแต่ 10 คนขึ้นไป โดยมากประกอบด้วยทรัมเป็ตอย่างน้อย 3 คัน, ทรอมโบน 2 คัน หรือมากกว่า และแซ็กโซโฟนขนาดต่างๆ 4 คันหรือมากกว่า ร่วมด้วยกลุ่มริธึ่มเซคชั่น ซึ่งโดยมาก ได้แก่ เปียโน, กีตาร์, เบส และกลอง
เมื่อกล่าวถึงดนตรีบิ๊กแบนด์ โดยทั่วไปหมายถึง ดนตรีแจ๊สในยุคสวิง (Swing Era) ระหว่างช่วงทศวรรษ 1930-1940 ซึ่งบางครั้งยังมีการแบ่งออกเป็น “ฮ้อท แบนด์” (Hot Band) หรือ “สวิง แบนด์” (Swing Band) สำหรับวงที่ขับเคลื่อนด้วยจังหวะสวิงอันเร่งเร้า และการโซโลอิมโพรไวเวชั่นอย่างเต็มที่ กับวง “สวีท แบนด์” (Sweet Band) ที่ลดทอนความเป็นสวิงและอิมโพรไวเวชั่นลง วงบิ๊กแบนด์ ในกลุ่มหลังนี้ ได้แก่ วงของเกล็นน์ มิลเลอร์ (Glenn Miller) เวย์น คิง (Wayne King), เฟร็ดดี มาร์ติน (Freddy Martin) และ กาย ลอมบาร์โด (Guy Lombardo) เป็นต้น
ในความเป็นจริง ยังมีวงดนตรีบิ๊กแบนด์ที่เกิดขึ้นก่อนและหลังยุคสวิงเป็นจำนวนมาก อาทิ วงของดิซซี กิลเลสปี (Dizzy Gillespie) ที่เป็นแจ๊สแบบบีบ็อพผสมแอโฟร-คิวบัน, วงของเจอร์รี มัลลิแกน (Gerry Mulligan), ชอร์ตี โรเจอร์ส (Shorty Rogers) และ กิล อีแวนส์ (Gil Evans) ที่เป็น คูล แจ๊ส หรือบางส่วนจากผลงานของ ซัน รา (Sun Ra) ในยุคหลังทศวรรษ 1950 ที่เป็น ฟรี แจ๊ส เป็นต้น บางครั้ง มีการเรียกวงบิ๊กแบนด์ในยุคหลังที่จัดเตรียมขึ้นสำหรับการฟัง ไม่ใช่การเต้นรำว่า โปรเกรสซีฟ บิ๊ก แบนด์ (Progressive Big Band) อีกด้วย
ขนาดของวงบิ๊กแบนด์ เปิดโอกาสให้นักประพันธ์ดนตรีและนักเรียบเรียงเสียงประสานแจ๊สในยุคหลัง สามารถใช้ศักยภาพของวงในการแสดงออกซึ่งแนวคิดและเทคนิคที่แตกต่างและหลากหลายออกไปตามความสนใจของแต่ละคน ทว่า เนื่องจากต้นทุนในการดำเนินการงานของวงบิ๊กแบนด์ค่อนข้างสูง ทำให้ปัจจุบันมีวงบิ๊กแบนด์อาชีพแบบเต็มเวลาไม่มากนัก ส่วนใหญ่เป็นวงดนตรีเฉพาะกิจที่มีการรวมตัวตามวาระพิเศษ หรือเป็นวงในรั้วสถาบันการศึกษาต่างๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น